Αθλητισμός

Ένας αθλητής που μόλις υπέστη έναν τραυματισμό, πιθανότατα έχει μια κυρίαρχη σκέψη στο μυαλό: «Πόσο σύντομα μπορώ να επιστρέψω στο γήπεδο;»

Ένα βήμα που θα σας βοηθήσει να ανακάμψετε πιο γρήγορα από τις αθλητικές κακώσεις είναι να δείτε έναν εξειδικευμένο χειρουργό για διάγνωση και θεραπεία, και όχι έναν γενικό ιατρό. Ενώ στην καθημερινή ζωή συμβαίνουν πολλοί τραυματισμοί που μπορεί να θεραπεύσει ο οικογενειακός σας γιατρός, ένας εξειδικευμένος γιατρός θα προσεγγίσει τη θεραπεία του τραυματισμού σας από διαφορετική οπτική γωνία.

Ο Γεώργιος Παναγόπουλος MD είναι εξειδικευμένος ορθοπεδικός χειρουργός, με εμπειρία στην αθλητικές κακώσεις και την διαχείρισή τους. 

Τι είναι οι αθλητικές κακώσεις;

Ο όρος αθλητικές κακώσεις περιγράφει τραυματισμούς που συμβαίνουν σε αθλητές (επαγγελματίες ή ερασιτέχνες) κατά την διάρκεια αθλητικών δραστηριοτήτων (προπόνηση ή αγώνες).

Στην πραγματικότητα, οι ίδιοι τραυματισμοί μπορεί να συμβούν και σε καθημερινούς ανθρώπους. Ο διαχωρισμός γίνεται για τους παρακάτω λόγους:

• Οι αθλητές υφίστανται τραυματισμούς με διαφορετική συχνότητα και σε διαφορετικά μέρη του σώματος ανάλογα με το άθλημα.  
• Υπάρχει διαφορά στην ενέργεια που εκλύεται κατά τον τραυματισμό, λόγω της μεγαλύτερης μυϊκής μάζας και της ταχύτητας που αναπτύσσουν οι αθλητές
• Η επίδοση της ομάδας, αλλά και η καριέρα του αθλητή εξαρτώνται άμεσα από την αποκατάσταση, και πολλές φορές απαιτείται πιο επιθετική προσέγγιση και γρηγορότερες αποφάσεις.
• Οι αθλητικές κακώσεις απαιτούν εντατική φυσικοθεραπεία & αποκατάσταση με γυμναστή προκειμένου να επιτευχθεί η γρηγορότερη δυνατή επιστροφή στο παιχνίδι.
• Οι κακώσεις στους αθλητές ενδέχεται να έχουν και οικονομικές επιπτώσεις, τόσο για τον ίδιο τον αθλητή (μη ανανέωση συμβολαίου), όσο και για την ομάδα.

 Οι συνήθεις αθλητικοί τραυματισμοί περιλαμβάνουν:

• Διαστρέμματα
• Μυϊκές θλάσεις και καταπονήσεις – DOMS (delayed onset muscle soreness)
• Κατάγματα και εξαρθρήματα
• Διάσειση
• Τενοντίτιδες
• Περιοστίτιδα κνήμης
• Τραυματισμοί στο γόνατο
• Ρήξη μηνίσκου ή ρήξη χιαστού
• Τραυματισμοί στροφικού πετάλου – ρήξη τένοντα ώμου
• Σύνδρομο κοιλιακών ή sports hernia

Εξ αυτών των κακώσεων, ορισμένοι τραυματισμοί μπορεί να είναι οξείς (συμβαίνουν ξαφνικά, μία φορά) ή χρόνιοι (συμβαίνουν σταδιακά για μεγάλο χρονικό διάστημα, συνήθως από υπερβολική χρήση).

Οι συνήθεις αθλητικές κακώσεις τείνουν να διαφέρουν ανάλογα με το άθλημα. Οι ποδοσφαιριστές τυπικά παθαίνουν μυϊκές θλάσεις στους μυς των κάτω άκρων, όπως θλάση προσαγωγού, οπίσθιων μηριαίων, ή κακώσεις στα γόνατα, όπως ρήξη πλαγίων συνδέσμων, ρήξη μηνίσκου, ρήξη χιαστού. Οι μπασκετμπολίστες παθαίνουν συχνά διαστρέμματα ποδοκνημικής και κακώσεις στα δάκτυλα. Οι κολυμβητές καταπονούν αρκετά τους ώμους τους, ενώ οι αθλητές ρίψης (throwing athletes) μπορεί να εμφανίσουν συχνά πρόβλημα στον αγκώνα.

Το πώς λαμβάνετε θεραπεία για έναν αθλητικό τραυματισμό μπορεί να αποβεί καθοριστικό ή μοιραίο για την περαιτέρω καριέρα σας στον αθλητισμό, είτε είστε επαγγελματίας αθλητής είτε αρχάριος. Είναι σημαντικό ο γιατρός που θα σας αναλάβει να είναι εκπαιδευμένος και να έχει εμπειρία στην αξιολόγηση και θεραπεία των αθλητικών κακώσεων. Το ζητούμενο είναι ο αθλητής να επανέλθει σε αγωνιστική κατάσταση το συντομότερο δυνατό.

Θεραπεία και αποκατάσταση 

Ενώ ο Δρ Παναγόπουλος συνήθως ξεκινά τη θεραπεία ενός αθλητικού τραυματισμού με το τυπικό πρωτόκολλο RICE (ανάπαυση, πάγος, συμπίεση, ανύψωση), παραμένει επίσης ενήμερος για την ανάπτυξη θεραπειών και τεχνολογιών, όπως οι αναγεννητικές θεραπείες που χρησιμοποιούν τις θεραπευτικές ικανότητες του σώματός σας για να επιταχύνουν κατά τη διάρκεια της διαδικασίας επούλωσης (η θεραπεία PRP είναι ένα παράδειγμα).

Και πάλι, ο στόχος μας είναι να σας δούμε ξανά στους αγώνες σύντομα. Επομένως, το κύριο ζητούμενο είναι να αναπτύξουμε για σας ένα πρόγραμμα θεραπείας και αποκατάστασης που να προετοιμάσει το σώμα σας να αντέξει το άγχος και τον αντίκτυπο του αθλητικού ανταγωνισμού. Αυτό το σχέδιο συχνά περιλαμβάνει εξειδικευμένη φυσικοθεραπεία που δεν αποκαθιστά απλώς την κανονική λειτουργία όπως θα χρειαζόταν ένας υπάλληλος γραφείου, αλλά σας οδηγεί πέρα από αυτό, σε ένα πιο έντονο επίπεδο δύναμης και απόδοσης ιδανικό για αθλητές.

Το ολιστικό σχέδιο επιστροφής στο παιχνίδι (return to play) μπορεί επίσης να περιλαμβάνει διατροφική συμβουλευτική, ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα προπόνησης και μια σύσταση για ψυχολογική συμβουλευτική για να διασφαλίσει ότι θα έχετε απόλυτη αυτοπεποίθηση όταν θα επιστρέψετε στο γήπεδο. Εάν είστε διστακτικοί ή συνεσταλμένοι με οποιονδήποτε τρόπο, κινδυνεύετε να τραυματίσετε ξανά τον εαυτό σας.

Η χειρουργική επέμβαση είναι μια πιο επεμβατική διαδικασία που παρατείνει το χρόνο ανάρρωσης, επομένως, εκτός εάν ενδείκνυται χειρουργική επέμβαση (όπως με ρήξη χιαστού, ή σε μία ρήξη τένοντα ώμου), ο Δρ Παναγόπουλος εξαντλεί πρώτα τις λιγότερο επεμβατικές μεθόδους θεραπείας, συμπεριλαμβανομένης της φυσικοθεραπείας, των ενέσεων και των φαρμάκων.

Εάν έχετε έναν αθλητικό τραυματισμό που χρειάζεται θεραπεία, η ομάδα μας είναι έτοιμη να σας βοηθήσει. Καλέστε το γραφείο μας και ζητήστε ραντεβού, προκειμένου να λάβετε την εξειδικευμένη καθοδήγηση και θεραπεία που απαιτείται για να γυρίσετε το γρηγορότερο δυνατό πίσω στο παιχνίδι.

FAQ – Συχνές Ερωτήσεις

Ο πόνος στο πίσω μέρος του αστραγάλου ή του ποδιού είναι συχνά αποτέλεσμα προβλημάτων κατά μήκος της πορείας του αχίλλειου τένοντα ή στο σημείο κατάφυσής του στη πτέρνα. Οι διαταραχές του αχίλλειου τένοντα ποικίλουν, από χρόνιες καταστάσεις λόγω υπερχρήσης που οδηγούν σε φλεγμονή και εκφύλιση του τένοντα (τενοντίτιδα αχίλλειου τένοντα), ως οξείς τραυματισμούς από αθλητικές ή άλλες δραστηριότητες (ρήξη αχίλλειου τένοντα).

Τι είναι ο αχίλλειος τένοντας?

Ο Αχίλλειος τένοντας βρίσκεται στο πίσω μέρος του αστραγάλου και συνδέει τους μυς της γάμπας με το οστό της πτέρνας. Διευκολύνει δραστηριότητες όπως περπάτημα, τρέξιμο και άλματα. Ο Αχίλλειος είναι ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος τένοντας στο σώμα μας. Υπόκειται σε 2-3 φορές σωματικό βάρος κατά το κανονικό περπάτημα και 3-6 φορές βάρος σώματος ή περισσότερο με δραστηριότητες τρεξίματος και άλματος.

Τενοντίτιδα Αχίλλειου Τένοντα

Η τενοντίτιδα αχίλλειου τένοντα είναι μια χρόνια πάθηση που χαρακτηρίζεται από πόνο και συχνά οίδημα στον αχίλλειο τένοντα. Τα συμπτώματα οφείλονται σε οίδημα και φλεγμονή του ιστού που περιβάλλει τον αχίλλειο τένοντα.

Ποια είναι τα είδη τενοντοπάθειας αχιλλείου?

Υπάρχουν 2 κύριες κατηγορίες τενοντοπάθειας ή τενοντίτιδας αχιλλείου:

• Μη καταφυτική τενοντοπάθεια (κλασσική τενοντίτιδα αχιλλείου, non-insertional achilles tendonitis): Στην κλασική αχίλλειο τενοντίτιδα, τα συμπτώματα πόνου και οιδήματος εντοπίζονται τυπικά 2-6 cm πάνω από την κατάφυση του αχίλλειου τένοντα στο οστό της πτέρνας.
• Καταφυτική τενοντοπάθεια (insertional achilles tendonitis): Σε αυτόν τον τύπο, η παθολογία εντοπίζεται στην πρόσφυση του αχίλλειου τένοντα στο οστό της πτέρνας. Τυπικά ανευρίσκεται σε αυτές τις περιπτώσεις μια οστική προβολή της πτέρνας, ή παραμόρφωση Haglund.

Τενοντίτιδα Αχιλλείου – Συμπτώματα

Τα συμπτώματα της τενοντίτιδας του Αχίλλειου μπορεί να ποικίλλουν ανάλογα με την βαρύτητα της πάθησης. 

Η τυπική συμπτωματολογία περιλαμβάνει:

• Πόνο και δυσκαμψία στον αχίλλειο τένοντα, ιδιαίτερα το πρωί, ή μετά από περιόδους αδράνειας.
• Πόνο που επιδεινώνεται με δραστηριότητα, ή άσκηση
• Οίδημα και ευαισθησία στον τένοντα
• Αίσθημα τριξήματος κατά την κίνηση στην ποδοκνημική
• Εξόγκωμα ή πάχυνση στον αχίλλειο τένοντα κοντά στην πτέρνα
• Παραμόρφωση Haglund

Διάγνωση – Κλινική Εξέταση

Η εξέταση θα αποκαλύψει συνήθως οίδημα και ευαισθησία γύρω από τον Αχίλλειο τένοντα. Ο γιατρός μπορεί να ανιχνεύσει πρησμένο, φλεγμονώδη ιστό. Εάν έχει υπάρξει οποιοδήποτε είδος σχετικού τραυματισμού, είναι σημαντικό να διασφαλιστεί ότι ο τένοντας είναι άθικτος και ότι το πρόβλημα δεν είναι, στην πραγματικότητα, ρήξη αχίλλειου τένοντα. Αυτό γίνεται με την εκτέλεση του «Thompson Test», όπου ο ασθενής ξαπλώνει μπρούμυτα με τα πόδια του να κρέμονται από την άκρη του κρεβατιού. Στη συνέχεια, ο μυς της γάμπας συμπιέζεται και το πόδι πρέπει να κινηθεί σε παλαμιαία κάμψη εάν ο Αχίλλειος είναι άθικτος.

Διάγνωση – Απεικονιστικός έλεγχος

Οι ακτινογραφίες θα είναι συνήθως αρνητικές στην μη καταφυτική, κλασσική αχίλλειο τενοντίτιδα, εκτός εάν υπάρχει ασβεστοποίηση του αχίλλειου τένοντα, η οποία είναι σχετικά σπάνια (πιο συχνή σε ηλικιωμένους ασθενείς). Ωστόσο, για την καταφυτική αχίλλειο τενοντίτιδα, μπορεί να φανεί οστεόφυτο της πτέρνας στην ακτινογραφία. Μια μαγνητική τομογραφία μπορεί να δώσει μια λεπτομερή εικόνα των μαλακών μορίων, αλλά συνήθως δεν ενδείκνυται για την αρχική εκτίμηση της τενοντίτιδας του Αχίλλειου, εκτός εάν ο γιατρός προσπαθεί να απαντήσει σε μια συγκεκριμένη ερώτηση (μήπως έχει υποστεί ρήξη ο τένοντας;). Εάν χρειαστεί, μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί υπερηχογράφημα, καθώς είναι πιο εύκολα διαθέσιμο και λιγότερο ακριβό από μια μαγνητική τομογραφία.

Τενοντίτιδα Αχιλλείου – Συντηρητική Θεραπεία

Οι περισσότεροι ασθενείς με αχίλλειο τενοντίτιδα μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά με μη χειρουργική θεραπεία. Αυτό συνήθως περιλαμβάνει μια περίοδο ξεκούρασης προκειμένου να υποχωρήσουν τα συμπτώματα, ακολουθούμενη από μια σταδιακή επιστροφή στις κανονικές δραστηριότητες. Τα στοιχεία της συντηρητικής θεραπείας μπορεί να περιλαμβάνουν:

• Τροποποίηση Δραστηριότητας. Βραχυπρόθεσμα, μπορεί να χρειαστεί να σταματήσουν τυχόν δραστηριότητες που μπορεί να επιδεινώνουν το πρόβλημα. Αυτό περιλαμβάνει τρέξιμο, άλματα, περπάτημα σε λόφους, επαναλαμβανόμενο ανέβασμα σκαλοπατιών. 
• Τροποποίηση παπουτσιών. Είναι σημαντικό να αποφεύγετε τα παπούτσια που επιδεινώνουν τα συμπτώματα. Γενικά, η χρήση καλά τοποθετημένων και άνετων παπουτσιών είναι ευεργετική. Μερικές τροποποιήσεις των παπουτσιών μπορεί επίσης να είναι χρήσιμες. Μερικοί ασθενείς αισθάνονται πιο άνετα με τη χρήση πάτων μέσα στο παπούτσι. Ένα αυξημένο ύψος πτέρνας τείνει να αφαιρέσει μέρος του φορτίου από τον αχίλλειο τένοντα.
• Φάρμακα. Τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα (ΜΣΑΦ ή NSAIDS), 1-3 φορές την ημέρα, μπορούν να βοηθήσουν στην ύφεση των συμπτωμάτων βραχυπρόθεσμα και να σπάσουν τον κύκλο του πόνου και της δυσφορίας. Ωστόσο, για επιτυχή μακροπρόθεσμη διαχείριση, τα ΜΣΑΦ συνήθως χρειάζεται να συνδυαστούν με άλλες θεραπευτικές στρατηγικές.
• Stretching της γαστροκνημίας και του αχίλλειου. Ένας σφιγμένος μυς αυξάνει τη δύναμη που διέρχεται από τον αχίλλειο τένοντα και προδιαθέτει σε μικρορήξεις. Ένα σταθερό πρόγραμμα διατάσεων της γάμπας είναι σημαντικό μέρος της θεραπείας.
• Double leg heel rises. Ένα πρόγραμμα ενδυνάμωσης πολλαπλών επαναλήψεων και χαμηλής αντίστασης μπορεί να είναι πολύ χρήσιμο. Εκτελέστε διπλές ανασηκώσεις πτέρνας, ενώ στέκεστε στην άκρη της σκάλας, (για περισσότερη κίνηση στον αστράγαλο). Ξεκινήσετε με 5 set των 5 επαναλήψεων, και αργά προχωρείστε σε 10 set των 15 επαναλήψεων.
• Heel drops. Έκκεντρες Ασκήσεις Αχίλλειου Τένοντα: Ελεγχόμενες ασκήσεις, όπου ο αχίλλειος τένοντας επιμηκύνεται, έχουν αποδειχθεί πολύ χρήσιμες στη βελτίωση των συμπτωμάτων. Οι ασθενείς θα πρέπει να  σταδιακά μέχρι την εκτέλεση 5 set των 10 επαναλήψεων. Αυτές οι ασκήσεις θα πρέπει να εκτελούνται 5-6 ημέρες την εβδομάδα κατά τη διάρκεια της φάσης της ενεργού θεραπείας, και στη συνέχεια 3 φορές την εβδομάδα, για να ελαχιστοποιηθεί η πιθανότητα υποτροπής. Είναι κρίσιμο αυτή η άσκηση να γίνεται προσεκτικά. Οι ασθενείς πρέπει πάντα να προθερμαίνονται πρώτα (π.χ. ποδήλατο γυμναστικής για 5-10 λεπτά) πριν εκτελέσουν αυτές τις ασκήσεις, για να αποφευχθούν οι τραυματισμοί.
• Ενέσεις PRP. Έχει προταθεί ότι η έγχυση PRP, που λαμβάνεται από το αίμα του ίδιου του ασθενούς, μπορεί να διεγείρει την επούλωση. Ωστόσο, υπάρχει έλλειψη στοιχείων που να επιβεβαιώνουν ότι οι ενέσεις PRP είναι πιο αποτελεσματικές από τις παραδοσιακές θεραπευτικές επιλογές. Οι ενέσεις κορτιζόνης γενικά δεν συνιστώνται, λόγω του αυξημένου κινδύνου αποδυνάμωσης ή ακόμα και ρήξης του τένοντα.

Τενοντίτιδα Αχιλλείου – Χειρουργική Θεραπεία

Η χειρουργική θεραπεία της τενοντίτιδας αχιλλείου είναι σπάνια. Το χειρουργείο ενδείκνυται μόνο όταν η κατάλληλη συντηρητική θεραπεία έχει αποτύχει. Η συμμόρφωση του ασθενούς και η μετεγχειρητική διαχείριση είναι σημαντικοί παράγοντες για την πρόληψη της δυσκαμψίας του αστραγάλου ή της επανεμφάνισης των συμπτωμάτων.

Η χειρουργική επέμβαση συνήθως απαιτεί αφαίρεση του κατεστραμμένου ιστού και χειρουργική αποκατάσταση του τένοντα. Σε ορισμένες περιπτώσεις εκτεταμένης βλάβης, πραγματοποιείται μεταφορά ενός τοπικού υγιούς τένοντα (τενοντομεταφορά) για την ενδυνάμωση του άρρωστου αχίλλειου τένοντα. Απαιτείται μετεγχειρητική ακινητοποίηση, ακολουθούμενη από σταδιακή εισαγωγή εύρους κίνησης και ασκήσεις ενδυνάμωσης. Μπορεί να χρειαστούν 3-6 μήνες για να επιτευχθεί πλήρης ανάκαμψη. Μερικές γνωστές επιπλοκές είναι η υποτροπή και η δυσκαμψία του αστραγάλου.

Ρήξη Αχίλλειου Τένοντα

Οι ρήξεις του αχίλλειου τένοντα συμβαίνουν συνήθως σε αθλητικά άτομα ηλικίας 30, 40 και 50 ετών. Ωστόσο, υπάρχει και μια μικρή ομάδα ασθενών ηλικίας 70 και 80 ετών που υποφέρουν από αυτόν τον τραυματισμό. Ο τραυματισμός εμφανίζεται συνήθως μετά από ξαφνική εφαρμογή δύναμης με αποτέλεσμα τη ρήξη (σπάσιμο) του αχίλλειου τένοντα. 

Η ανάκτηση της φυσιολογικής λειτουργίας του Αχίλλειου τένοντα είναι σημαντική για την επανέναρξη ενός ενεργού, υγιεινού τρόπου ζωής. Η ρήξη αχίλλειου τένοντα μπορεί να αντιμετωπιστεί επιτυχώς συντηρητικά ή χειρουργικά. Πρόσφατες μελέτες υποδεικνύουν ότι η μη χειρουργική και χειρουργική θεραπεία των ρήξεων του Αχίλλειου τένοντα παράγει ισοδύναμα αποτελέσματα.

Οι ασθενείς που υποβάλλονται σε χειρουργική θεραπεία για ρήξη αχίλλειου τένοντα μπορούν να αναμένουν ταχύτερη επιστροφή σε ένα επίπεδο δραστηριότητας πριν από τον τραυματισμό και χαμηλότερο ποσοστό επαναρήξης. Ωστόσο, η χειρουργική επέμβαση εγκυμονεί κινδύνους επιπλοκών όπως μόλυνση ή προβλήματα επούλωσης τραυμάτων. Για το λόγο αυτό, η συντηρητική θεραπεία μπορεί να είναι προτιμότερη, ιδιαίτερα σε ασθενείς με διαβήτη, αγγειακές παθήσεις και σε όσους καπνίζουν μακροχρόνια.

Μηχανισμός ρήξης

O αχίλλειος τένοντας δέχεται το μέγιστο φορτίο όταν ο μυς της γάμπας συστέλλεται ενώ ταυτόχρονα ο αστράγαλος κινείται προς τα πάνω (ραχιαία κάμψη), πράγμα που προκαλεί επιμήκυνση του τένοντα (έκκεντρη φόρτιση). Αυτό μπορεί να συμβεί κατά την αλλαγή κατεύθυνσης, κατά την έναρξη του τρεξίματος, όταν σταματάμε απότομα, ή προσγειωνόμαστε από ένα άλμα. Αυτή η ξαφνική αυξημένη δύναμη μέσω του τένοντα μπορεί να οδηγήσει σε ρήξη, με τον ίδιο τρόπο που μπορεί να σπάσει ένα τεντωμένο λάστιχο.

Ο ασθενής με ρήξη αχίλλειου αισθάνεται έναν έντονο και οξύ πόνο στο πίσω μέρος του ποδιού. Ανάλογα με τη δραστηριότητα, οι ασθενείς συχνά περιγράφουν την αίσθηση ότι «χτυπήθηκαν στο πίσω μέρος του ποδιού» με μπάλα, ρόπαλο ή κλωτσιά. Η ρήξη του τένοντα μπορεί να είναι εξαιρετικά επώδυνη. Ο τραυματισμός μπορεί να συνοδεύεται από οίδημα και εκχύμωση στην περιοχή.

Αμέσως μετά τον τραυματισμό, ο πόνος ποικίλλει. Μερικοί περιγράφουν πολύ λίγο ή καθόλου πόνο, ενώ άλλοι περιγράφουν μικρότερη, αλλά επίμονη ενόχληση. Μερικές φορές μπορεί να συνυπάρχει αδυναμία βάδισης. Είναι πολύ σπάνιο η ρήξη του Αχιλλέα να είναι μερική. Ωστόσο, μια επώδυνη αχίλλειος τενοντίτιδα ή μια μερική ρήξη του γαστροκνημίου μπορεί επίσης να προκαλέσει πόνο σε αυτή την περιοχή. Η εξέταση από έμπειρο ορθοπεδικό χειρουργό είναι απαραίτητη για την επιβεβαίωση της σωστής διάγνωσης.

Διάγνωση

Η διάγνωση της ρήξης του Αχίλλειου τένοντα γίνεται εύκολα με την φυσική εξέταση. Συνήθως, υπάρχει ένα κενό στον Αχίλλειο τένοντα στο σημείο της ρήξης που γίνεται αισθητό με ελαφρά ψηλάφηση της περιοχής. Ωστόσο, η κύρια δοκιμή για να προσδιοριστεί εάν ο Αχιλλέας έχει υποστεί ρήξη είναι το Thompson test. Αυτό ουσιαστικά περιλαμβάνει την τοποθέτηση του ασθενούς σε πρηνή θέση και τη συμπίεση της γάμπας. Εάν ο Αχίλλειος είναι άθικτος, το πόδι θα σηκωθεί (πελματιαία κάμψη). Εάν έχει ρήξη, το πόδι δεν θα κινηθεί και θα τείνει να βρίσκεται σε χαμηλότερη θέση.

Οι απλές ακτινογραφίες μπορεί να δείξουν μια ασαφοποίηση ή σκιά στην πλάγια προβολή. Ωστόσο, πιο συχνά οι απλές ακτινογραφίες είναι φυσιολογικές καθώς ο τραυματισμός είναι στον τένοντα και επομένως δεν επηρεάζει τα οστά του ποδιού. Η απεικόνιση με υπερηχογράφημα και μαγνητική τομογραφία επιβεβαιώνει την διάγνωση.

Ρήξη Αχίλλειου Τένοντα – Θεραπεία

Οι ρήξεις του αχίλλειου τένοντα μπορούν να αντιμετωπιστούν τόσο συντηρητικά όσο και χειρουργικά. Και οι δύο θεραπευτικές προσεγγίσεις έχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Πρόσφατες μελέτες υποδεικνύουν ότι η συντηρητική και χειρουργική θεραπεία των ρήξεων Αχίλλειου τένοντα παράγουν ισοδύναμα αποτελέσματα σε πολλούς. Ωστόσο, η απόφαση για το πώς θα πρέπει να αντιμετωπιστεί η ρήξη του Αχίλλειου τένοντα πρέπει να βασίζεται σε κάθε ασθενή ξεχωριστά, με εξατομικευμένη προσέγγιση. Μια παραμελημένη ρήξη του Αχίλλειου τένοντα μπορεί να οδηγήσει σε χρόνια αδυναμία, χωλότητα, και συχνά δευτερογενή προβλήματα με το γόνατο, τον αστράγαλο και το πόδι. 

Συντηρητική θεραπεία

Η συντηρητική θεραπεία της ρήξης Αχίλλειου τένοντα συνίσταται στην τοποθέτηση και ακινητοποίηση του ποδιού σε ιπποποδία (equinus), μέχρι να επουλωθεί ο τένοντας. Αυτό συνήθως περιλαμβάνει κάποιο τύπο μπότας (cam walker) με ανύψωση πτέρνας με πάτους ή σφήνες, ή γύψο. 

Το πρωταρχικό πλεονέκτημα της συντηρητικής θεραπείας είναι ότι δεν υπάρχουν προβλήματα επούλωσης ή μόλυνσης, εφόσον δεν γίνονται χειρουργικές τομές. Η λοίμωξη του τραύματος μετά από χειρουργική επέμβαση στον Αχίλλειο τένοντα μπορεί να είναι μια καταστροφική επιπλοκή και ως εκ τούτου, για πολλούς ασθενείς, ειδικά εκείνους με διαβήτη, αγγειακές παθήσεις και ασθενείς που καπνίζουν μακροχρόνια, θα πρέπει να εξετάζεται το ενδεχόμενο μη χειρουργικής θεραπείας.

Το κύριο μειονέκτημα της μη χειρουργικής θεραπείας είναι ότι η ανάρρωση είναι πιο αργή. Πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η συνολική επίδραση της μακροχρόνιας ακινητοποίησης και η απόκλιση από τη «φυσιολογική» δραστηριότητα για κάθε ασθενή ξεχωριστά. Η χειρουργική θεραπεία μπορεί να επιτρέψει την φόρτιση γρηγορότερα. Επιπρόσθετα, το ποσοστό επαναρρήξεως φαίνεται να είναι υψηλότερο με τις συντηρητικές θεραπείες.

Χειρουργική θεραπεία

Η χειρουργική θεραπεία των ρήξεων του Αχίλλειου τένοντα περιλαμβάνει την πραγματοποίηση μιας τομής στο κέντρο της ρήξης του τένοντα. Στη συνέχεια, ο τένοντας επισκευάζεται χρησιμοποιώντας ράμματα με τέτοιο τρόπο ώστε τα άκρα του τένοντα να εφάπτονται. Περιγράφονται τόσο ανοικτές όσο και διαδερμικές τεχνικές. Η ελάχιστα επεμβατική τεχνική αποκατάστασης της ρήξης του Αχιλλέα έχει αποδειχθεί ότι είναι ισοδύναμη, αλλά με λιγότερες επιπλοκές τραύματος και μόλυνσης από την τυπική ανοιχτή τεχνική, αν και με υψηλότερο κίνδυνο τραυματισμού νεύρων. Η χειρουργική αποκατάσταση επιτρέπει την γρηγορότερη φόρτωση και κινητοποίηση. Η εξατομικευμένη φυσικοθεραπεία είναι σημαντική για την αποκατάσταση της δύναμης και της ισορροπίας μετά το χειρουργείο.

Τα πλεονεκτήματα της χειρουργικής αποκατάστασης του αχίλλειου τένοντα περιλαμβάνουν:

• Ταχύτερη ανάρρωση
• Πρώιμη κινητοποίηση
• Χαμηλότερο ποσοστό επαναρρήξεως: Το ποσοστό υποτροπής μπορεί να είναι σημαντικά χαμηλότερο σε ασθενείς που υποβλήθηκαν σε χειρουργική θεραπεία (2-5%) σε σύγκριση με ασθενείς που υποβλήθηκαν σε συντηρητική θεραπεία (8-12%).

Το κύριο μειονέκτημα της χειρουργικής αποκατάστασης της ρήξης του Αχίλλειου τένοντα είναι η πιθανότητα εμφάνισης χειρουργικών επιπλοκών, όπως προβλήματα επούλωσης, μόλυνση ή επώδυνη ουλή.

FAQ – Συχνές Ερωτήσεις

Το διάστρεμμα αστραγάλου, ή σωστότερα διάστρεμμα ποδοκνημικής, είναι ένας από τους πιο συνηθισμένους μυοσκελετικούς τραυματισμούς. Εμφανίζεται όταν ο αστράγαλος γυρίζει προς τα μέσα, οδηγώντας σε ρήξη ορισμένων ή όλων των συνδέσμων γύρω από τον αστράγαλο. Οι σύνδεσμοι της ποδοκνημικής άρθρωσης διατείνονται ή σχίζονται.

Οι παράγοντες κινδύνου για να πάθετε διάστρεμμα αστραγάλου περιλαμβάνουν: ιστορικό προηγούμενων διαστρεμμάτων, συμμετοχή σε αθλήματα υψηλού κινδύνου (μπάσκετ, βόλεϊ, ποδόσφαιρο, κ.λπ.), η υψηλή ποδική καμάρα, ή μια υπερβολικά χαλαρή άρθρωση.

Η σοβαρότητα ενός διαστρέμματος θα καθορίσει τη διάρκεια του χρόνου αποθεραπείας. Η αρχική θεραπεία περιλαμβάνει: ανάπαυση, τροποποίηση δραστηριότητας, πάγο, ανύψωση και συμπίεση. Η φυσικοθεραπεία επικεντρώνεται στο εύρος κίνησης και την ενδυνάμωση, και είναι ιδιαίτερα χρήσιμη, όταν ο αρχικός πόνος και το πρήξιμο υποχωρήσουν.

Διάστρεμμα: Κλινική εικόνα

Οι ασθενείς με διάστρεμμα αστραγάλου συνήθως περιγράφουν ένα επεισόδιο όπου γυρίζουν τον αστράγαλό τους προς τα μέσα, το οποίο δημιουργεί ρήξη των συνδέσμων στην εξωτερική πλευρά του αστραγάλου. Οι ασθενείς συνήθως έχουν αμέσως σημαντικό πόνο και πρήξιμο, και συνήθως  κουτσαίνουν αμέσως μετά τον τραυματισμό, ή αδυνατούν να βαδίσουν. Ωστόσο, αρκετά συχνά όσοι έχουν στραμπουλήξει τον αστράγαλό τους, εξακολουθούν να μπορούν να αντέξουν κάποιο βάρος.

Είναι συχνά πιθανό για αθλητές που έχουν υποστεί ένα ήπιο ή ακόμα και μέτριο διάστρεμμα αστραγάλου να μπορούν να ολοκληρώσουν το παιχνίδι τους, αν και με σημαντικό πόνο και ορισμένους λειτουργικούς περιορισμούς. Πρήξιμο και ερυθρότητα (μώλωπες) συνήθως γίνονται εμφανή μέσα σε 24 ώρες από τον τραυματισμό και τείνουν να εξαπλωθούν προς το πόδι. Οι μώλωπες μπορεί να χρειαστούν δύο εβδομάδες ή περισσότερες για να επιλυθούν.

Επιγραμματικά, τα συμπτώματα περιλαμβάνουν:

• Πόνο
• Οίδημα/πρήξιμο
• Μελάνιασμα – ερυθρότητα της περιοχής γύρω από τον αστράγαλο
• Δυσκαμψία
• Αδυναμία βάδισης

Διάστρεμμα: Αίτια

Τα αίτια του διαστρέμματος περιλαμβάνουν:

• Αθλητικές κακώσεις, ειδικά κατά τη διάρκεια αθλημάτων που περιλαμβάνουν συχνά άλματα ή αλλαγές κατεύθυνσης, πχ basket, volley, ή ποδόσφαιρο.
• Πτώσεις από ύψος, πχ πτώση από τις σκάλες
• Το απλό παραπάτημα της καθημερινότητας -> «γύρισα το πόδι μου»
• Ακατάλληλα παπούτσια
• Προηγούμενο ιστορικό πολλαπλών διαστρεμμάτων – αστάθεια της ποδοκνημικής άρθρωσης

Διάστρεμμα: Βαρύτητα & ταξινόμηση

Τα συμπτώματα & ο πόνος που προκαλεί ένα διάστρεμμα αστραγάλου ποικίλλουν ανάλογα με τη σοβαρότητα του διαστρέμματος, καθώς και τους συνδέσμους που επηρεάζει. Ορισμένα διαστρέμματα περιλαμβάνουν βλάβη σε πολλαπλούς συνδέσμους. Οι γιατροί συχνά δίνουν έναν «βαθμό» στα διαστρέμματα (1^ου, 2^ου, ή 3^ου βαθμού), ανάλογα με τη σοβαρότητά τους:

• Το διάστρεμμα 1ου βαθμού είναι ήπια και συμβαίνουν όταν υπάρχει διάταση και μικροσκοπική ρήξη των συνδέσμων της ποδοκνημικής άρθρωσης. Συνήθως προκαλούν μόνο ήπιο πόνο και πρήξιμο. Ένα ήπιο διάστρεμμα περιλαμβάνει μερική ρήξη του πρόσθιου αστραγαλοπερονιαίου συνδέσμου (ATFL – anterior talofibular ligament) – του πρώτου συνδέσμου που υφίσταται διάταση όταν ο αστράγαλος γυρίζει προς τα μέσα. Σε ένα ήπιο διάστρεμμα, αυτός ο σύνδεσμος έχει υποστεί διάταση ή ρήξη ορισμένων ινών, αλλά είναι άθικτος. Τα ήπια διαστρέμματα θα χρειαστούν 4-7 ημέρες για να επιτευχθεί το μεγαλύτερο μέρος της αποκατάστασης.
• Τα διαστρέμματα 2ου βαθμού είναι μέτριας έντασης και συμβαίνουν όταν ο σύνδεσμος σχίζεται μερικώς, υπάρξει δηλαδή μερική ρήξη. Προκαλούν μέτριο πόνο και πρήξιμο. Συνήθως συνοδεύονται από μερική βλάβη του ATFL και του CFL (calcaneofibular ligament). Τα διαστρέμματα αστραγάλου 2^ου βαθμού χρειάζονται συχνά 7-14 ημέρες για να αναρρώσουν πλήρως.
• Τα διαστρέμματα 3ου βαθμού είναι σοβαρά και συμβαίνουν όταν ένας σύνδεσμος σχίζεται εντελώς (πλήρης ρήξη). Συνήθως υπάρχει πλήρης βλάβη των ATFL & CFL +/- PTFL. Μπορούν να προκαλέσουν σημαντικό πόνο και πρήξιμο που μπορεί να δυσκολέψει την κίνηση του αστραγάλου. Ένα διάστρεμμα 3^ου βαθμού μπορεί να χρειαστεί 4-6 εβδομάδες θεραπείας.

Αν και όλα τα διαστρέμματα μπορεί να είναι επώδυνα, ο πολύ έντονος πόνος σημαίνει γενικά ότι υπάρχει πιο σοβαρό διάστρεμμα.

Διάστρεμμα: Διάγνωση

Ο κ. Παναγόπουλος θα πάρει αναλυτικό ιστορικό και θα σας εξετάσει προσεκτικά. Κατά την κλινική εξέταση ενός διαστρέμματος συνήθως παρουσιάζεται πρήξιμο στην περιοχή γύρω από την ποδοκνημική και πόνος κατά την ψηλάφηση ή την κίνηση της άρθρωσης. Είναι σημαντικό να αξιολογηθούν άλλες περιοχές ευαισθησίας και πιθανού τραυματισμού, καθώς ο ίδιος μηχανισμός που δημιουργεί διάστρεμμα αστραγάλου μπορεί επίσης να οδηγήσει σε άλλους τραυματισμούς (π.χ. κάταγμα ποδοκνημικής, κάταγμα πρόσθιας απόφυσης πτέρνας, οστεοχόνδρινη βλάβη αστραγάλου, τραυματισμός περονιαίου τένοντα, κάταγμα 5^ου μεταταρσίου).

Μετά από ένα διάστρεμμα, συχνά θα απαιτηθεί η λήψη ακτινογραφιών (λαμβάνοντας υπόψιν τα Ottawa rules), ειδικά σε περίπτωση υποψίας κατάγματος ποδοκνημικής. Ενίοτε, ειδικά σε περιπτώσεις χρόνιας αστάθειας μπορεί να χρειαστεί μαγνητική τομογραφία, προκειμένου να αξιολογηθεί η κατάσταση των συνδέσμων. 

Διάστρεμμα: Θεραπεία

Η βασική θεραπεία του διαστρέμματος γίνεται με την γνωστή προσέγγιση R.I.C.E. (Ανάπαυση, Πάγος, Συμπίεση, Ανύψωση):

• Rest: ξεκούραση & τροποποίηση δραστηριοτήτων. Ο χρόνος είναι συνήθως η καλύτερη θεραπεία για ένα τυπικό διάστρεμμα αστραγάλου. Το σώμα χρειάζεται απλώς χρόνο για να επουλώσει τον τραυματισμένο ιστό.
• Ice: πάγος. Η εφαρμογή πάγου στον τραυματισμένο αστράγαλο βοηθά στη μείωση του οιδήματος και βελτιώνει τον έλεγχο του πόνου. Ο πάγος πρέπει να εφαρμόζεται για 10-15 λεπτά αρκετές φορές την ημέρα. Ο πάγος βοηθά στον περιορισμό της ροής του αίματος στον τραυματισμένο αστράγαλο κατά την οξεία φάση του τραυματισμού, περιορίζοντας το πρήξιμο.
• Compression: συμπίεση. Η συμπίεση βοηθά στη μείωση του οιδήματος. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με μία ελαστική περίδεση.
• Elevation: ανύψωση. Η ανύψωση του αστραγάλου (π.χ. τοποθέτηση δύο μαξιλαριών κάτω από το πόδι ενώ είστε ξαπλωμένοι) βοηθά στη μείωση του οιδήματος. 
• Μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα (ΜΣΑΦ) όπως η ιβουπροφαίνη μπορεί να είναι χρήσιμα στη μείωση του πόνου μετά από διάστρεμμα αστραγάλου. Τα ΜΣΑΦ μειώνουν τον πόνο μειώνοντας τη φλεγμονώδη απόκριση στον τραυματισμό. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένα στοιχεία που υποδηλώνουν ότι τα αντιφλεγμονώδη μπορεί να έχουν δυσμενή επίδραση στην επούλωση των συνδέσμων.

Οι ασθενείς μπορεί να ωφεληθούν από μια σύντομη περίοδο ακινητοποίησης σε μπότα βάδισης (walking boot). Σε σοβαρά διαστρέμματα, μπορεί να χρειαστούν σύντομες περίοδοι αποφόρτισης. Ωστόσο, γενικά συνιστάται έγκαιρη κινητοποίηση του αστραγάλου και οδηγεί σε καλύτερη επούλωση και ανάρρωση. Όταν η οξεία φάση περάσει και τα συμπτώματα υποχωρήσουν, εξαιρετικής σημασίας είναι η φυσικοθεραπεία, με ασκήσεις σχεδιασμένες να βελτιώσουν το εύρος κίνησης, ασκήσεις ενδυνάμωσης και βελτίωσης της ισορροπίας – ιδιοδεκτικότητας.

Διάστρεμμα: Χειρουργική Θεραπεία

Η χειρουργική θεραπεία εξαιρετικά σπάνια έχει κάποιον ρόλο στη θεραπεία οξέων διαστρεμμάτων αστραγάλου. Εξαίρεση αποτελεί η ύπαρξη συνοδών κακώσεων, όπως οστεοχόνδρινες βλάβες, ρήξεις τενόντων, ή ασταθή κατάγματα. Ασθενείς που έχουν επαναλαμβανόμενα διαστρέμματα αστραγάλου λόγω αστάθειας του αστραγάλου μπορεί να είναι υποψήφιοι για χειρουργείο σταθεροποίησης των συνδέσμων του αστραγάλου. 

Πότε πρέπει να δείτε τον γιατρό;

Πολλά διαστρέμματα επουλώνονται χωρίς ιατρική θεραπεία, ειδικά εάν το διάστρεμμα είναι μικρό. Ωστόσο, μόνο ένας γιατρός μπορεί να διαγνώσει με ακρίβεια ένα διάστρεμμα. Αυτό συμβαίνει επειδή τα συμπτώματα του διαστρέμματος είναι πολύ παρόμοια με εκείνα άλλων τραυματισμών και διαταραχών, συμπεριλαμβανομένων των καταγμάτων και της αρθρίτιδας.

 Θα πρέπει να αναζητήσετε ιατρική βοήθεια για το διάστρεμμα εάν:

• Αν το διάστρεμμα αφορά παιδί
• Ο πόνος είναι έντονος ή αφόρητος
• Το περπάτημα είναι ακόμα δύσκολο μετά από 2-3 ημέρες
• Υπάρχει συνεχής πόνος αρκετές εβδομάδες μετά από το διάστρεμμα
• Αν συμβεί επανατραυματισμός μετά από διάστρεμμα
• Αν υπάρχει εξωτερικό τραύμα στον αστράγαλο, όπως αιμορραγία ή λύση της συνέχειας του δέρματος
• Αν υπάρχει χρόνιος πόνος που διαρκεί αρκετές εβδομάδες
• Αν υπάρχει χρόνια αστάθεια του αστραγάλου με ιστορικό πολλαπλών διαστρεμμάτων 
• Οι θεραπείες στο σπίτι δεν βοηθούν στον πόνο ή ο πόνος επιδεινώνεται.

O κ. Παναγόπουλος έχει εκτεταμένη πείρα στις αθλητικές κακώσεις και το ορθοπαιδικό τραύμα και θα συζητήσει την περίπτωσή σας αναλυτικά κατά την επίσκεψή σας στο ιατρείο.

FAQ – Συχνές Ερωτήσεις

Εάν είστε αθλητής, ξέρετε ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι για την ενασχόληση με ένα άθλημα. Οι λόγοι ποικίλλουν, από τη διατήρηση ενός υγιούς σωματικού βάρους, την ευεξία και την ώθηση των ενδορφινών που προσφέρει η άθληση, έως την κοινωνικοποίηση και την ενίσχυση των δεξιοτήτων συγκρότησης και ηγεσίας μιας ομάδας. 

Αλλά για να μπορέσουμε να συμμετάσχουμε στις αθλητικές δραστηριότητες με ασφάλεια, θα πρέπει να συμπεριφερθούμε και στο σώμα μας με τον απαραίτητο σεβασμό. Η σωστή φροντίδα του σώματος και η επίγνωση των ορίων μας είναι το κλειδί για να αποφύγουμε τις κακοτοπιές, ανεξάρτητα με το αν είμαστε ανταγωνιστικοί αθλητές ή πολεμιστές του Σαββατοκύριακου.

Η πρώτη μας ερώτηση μετά από έναν αθλητικό τραυματισμό συνήθως είναι: “Πότε μπορώ να επιστρέψω στο παιχνίδι;” Η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση ποικίλλει ανάλογα με τον τύπο και τον βαθμό του τραυματισμού.

Στο παρακάτω άρθρο, θα ρίξουμε μια ματιά στις πιο συνηθισμένες αθλητικές κακώσεις και τις αιτίες τους.

Αθλητικές Κακώσεις: Ρήξη προσθίου χιαστού συνδέσμου

O πρόσθιος χιαστός σύνδεσμος είναι ένας από τους σημαντικότερους συνδέσμους του γόνατος. Βρίσκεται στο κέντρο του γόνατος και είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για την σταθερότητά του. Η ρήξη χιαστού (ACL tear) είναι από τις συχνότερες κακώσεις του γόνατος. 

Ο συνηθέστερος μηχανισμός ρήξης είναι η στροφική κάκωση στο φορτισμένο και λυγισμένο γόνατο. Η ρήξη είναι πιο συχνή στις γυναίκες. Οι αθλητικές δραστηριότητες που εμπλέκονται είναι το ποδόσφαιρο, basket, tennis, handball, ski, κλπ. Πρόκειται για αθλήματα που περιλαμβάνουν συχνά απότομο σταμάτημα και ξεκίνημα, ή απότομη αλλαγή κατεύθυνσης.

Κλασικά, οι ασθενείς αισθάνονται έντονο πόνο τη στιγμή της ρήξης με πιθανό συνοδό ήχο σαν «κρακ». Το γόνατο συνήθως πρήζεται έντονα και γρήγορα και ο ασθενής παρουσιάζει αμέσως δυσχέρεια ή αδυναμία βάδισης. 

Η διάγνωση επιβεβαιώνεται με μαγνητική τομογραφία (MRI), η οποία επιτρέπει την απεικόνιση συνοδών κακώσεων των μαλακών μορίων, όπως κακώσεις έσω πλαγίου συνδέσμου, ρήξεις έξω μηνίσκου ή οπίσθιας και έξω γωνίας. Σημειώνεται ότι η ρήξη μηνίσκου σε συνδυασμό με ρήξη χιαστού είναι εξαιρετικά συχνή. 

Σε μεγαλύτερους ασθενείς (>45 ετών) χωρίς ιδιαίτερες λειτουργικές απαιτήσεις, η συντηρητική θεραπεία είναι αποδεκτή. Η συντηρητική θεραπεία περιλαμβάνει ξεκούραση, αποφυγή δραστηριοτήτων, αντιφλεγμονώδη φάρμακα και φυσικοθεραπεία.

Σε νεότερους ασθενείς με έντονες λειτουργικές απαιτήσεις, ή σε ασθενείς που συμμετέχουν σε αθλητικές δραστηριότητες συνήθως συνιστάται η χειρουργική θεραπεία με αρθροσκοπική ανακατασκευή του προσθίου χιαστού συνδέσμου (συνδεσμοπλαστική).

Αθλητικές Κακώσεις: Ρήξη μηνίσκου

Η άρθρωση του γόνατος περιλαμβάνει 2 ινοχόνδρινες ημισεληνοειδείς δομές, τον έσω και τον έξω μηνίσκο. Οι μηνίσκοι παρεμβάλλονται ανάμεσα στον μηρό και την κνήμη και συνεισφέρουν στην σταθερότητα του γόνατος και την απορρόφηση των κραδασμών. Η ρήξη μηνίσκου αποτελεί μία από τις πιο συχνές παθήσεις του γόνατος. 

Οι ρήξεις μηνίσκου είναι συχνότερα τραυματικές στα νεαρά άτομα (<40 ετών) και εκφυλιστικές στις μεγαλύτερες ηλικίες (>40 ετών). Σε νέους και ενεργούς ασθενείς, ρήξη μηνίσκου συμβαίνει συνήθως μετά από στροφική κάκωση στο φορτισμένο γόνατοκατά τη διάρκεια αθλητικών δραστηριοτήτων. Ο μηχανισμός μπορεί να περιλαμβάνει απότομη αλλαγή κατεύθυνσης με το γόνατο σε φόρτιση και ελαφριά κάμψη. Τα αθλήματα που εμπλέκονται πιο συχνά είναι το τένις, basket, ποδόσφαιρο και το σκι.

Τα συχνότερα συμπτώματα περιλαμβάνουν:

• Πόνο στην έσω ή έξω επιφάνεια του γόνατος ανάλογα με τον εμπλεκόμενο μηνίσκο
• Οίδημα του γόνατος
• Πόνο στο βαθύ κάθισμα ή το ανεβοκατέβασμα της σκάλας
• Αδυναμία κίνησης του γόνατος ή κλειδωμένο γόνατο – ενδεικτικό ρήξης μηνίσκου δίκην λαβής κάδου (bucket handle tear), η οποία χρήζει πιο εσπευσμένης αντιμετώπισης. 
• Αστάθεια γόνατος

Σε περίπτωση υποψίας ρήξης μηνίσκου, η απεικονιστική μέθοδος εκλογής είναι η  μαγνητική τομογραφία (MRI) γόνατος, ή οποία επιτρέπει και τη διάγνωση πιθανών συνοδών κακώσεων, όπως η ρήξη χιαστού. 

Σε μικρές, ατελείς ή εκφυλιστικές ρήξεις μηνίσκου και εφόσον τα συμπτώματα είναι ήπια, είναι λογικό να επιλέξετε αρχικά τη συντηρητική θεραπεία. Αυτή περιλαμβάνει ξεκούραση, αποφυγή δραστηριοτήτων που προκαλούν πόνο και φυσικοθεραπεία. 

Σε περίπτωση μεγαλύτερων ρήξεων, σε νέους ασθενείς, σε κλειδωμένο γόνατο, ή εφόσον η συντηρητική θεραπεία απέτυχε να βοηθήσει, η αρθροσκοπική αντιμετώπιση αποτελεί το επόμενο βήμα.

Αθλητικές Κακώσεις: Διάστρεμμα αστραγάλου – Ποδοκνημικής

Το διάστρεμμα ποδοκνημικής ή αστραγάλου είναι ένας τραυματισμός που συμβαίνει όταν οι σύνδεσμοι της ποδοκνημικής άρθρωσης διατείνονται ή υφίστανται ρήξη. Οι σύνδεσμοι αυτοί συγκρατούν τα οστά του αστραγάλου και βοηθούν στην σταθερότητα της άρθρωσης. Τα διάστρεμματα συμβαίνουν όταν το πόδι γυρίσει υπερβολικά προς μία κατεύθυνση, δηλαδή κινηθεί πέρα από τα φυσιολογικά όρια. Είναι η πιο συχνή αιτία πόνου στον αστράγαλο.

Αίτια

Οι αιτίες του διαστρέμματος περιλαμβάνουν αθλητικές κακώσεις – αθλήματα με συχνές προσγειώσεις από άλμα ή συχνές αλλαγές κατεύθυνσης, πχ basket. Ένα διάστρεμμα μπορεί να προκληθεί από έναν απλό τραυματισμό της καθημερινότητας, πχ παραπάτημα ή στραβοπάτημα (μου γύρισε το πόδι).

Συμπτώματα & Διάγνωση

Τα συμπτώματα ενός διαστρέμματος περιλαμβάνουν πρήξιμο, μελάνιασμα, πόνο και αδυναμία βάδισης. Η διαγνωστική προσέγγιση μπορεί να περιλαμβάνει μια ακτινογραφία προκειμένου να αποκλειστεί η πιθανότητα κατάγματος. Η μαγνητική τομογραφία μπορεί να χρειαστεί σε χρόνιες περιπτώσεις, προκειμένου να αποκλειστεί η ανεπάρκεια των συνδέσμων, οστεοχόνδρινες βλάβες, ή για προεγχειρητικό σχεδιασμό. 

Θεραπεία

Η αρχική θεραπεία περιλαμβάνει ξεκούραση, παγοθεραπεία, ανύψωση του σκέλους, ελαστική περίδεση και παυσίπονα, ή μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη. Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να χρειαστεί αποφόρτιση με πατερίτσες, ή ακινητοποίηση για κάποιο διάστημα. Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να χρειαστεί χειρουργείο, για αποκατάσταση των συνδέσμων, αφαίρεση ελεύθερων σωμάτων ή αντιμετώπιση χόνδρινων βλαβών.

Αθλητικές Κακώσεις: Θλάση προσαγωγών

H θλάση προσαγωγών είναι συχνός τραυματισμός σε αθλητές. Χαρακτηρίζεται από διάταση, μερική ή ολική ρήξη ενός ή περισσότερων από τους προσαγωγούς μύες (μικρός, μέγας & μακρός προσαγωγός). Ο μακρός προσαγωγός (adductor longus) εμπλέκεται πιο συχνά. Οι προσαγωγοί σταθεροποιούν τη λεκάνη και κινούν τα πόδια προς το κέντρο του σώματος (προσαγωγή).

Οι προσαγωγοί καταπονούνται ιδιαίτερα κατά τις αθλητικές δραστηριότητες μετά από επαναλαμβανόμενες αλλαγές κατεύθυνσης. Αν συμβεί μια απότομη σύσπαση, μπορεί να προσκληθεί ιδιαίτερα μεγάλη βία στο σημείο έκφυσης, που να προκαλέσει ρήξη μυϊκών ινών ή να οδηγήσει σε οστικό οίδημα. Παθητικά, η ρήξη μπορεί να συμβεί και με την υπερβολική διάταση. Η ρήξη μπορεί να έχει 3 τύπους ανάλογα με τη βαρύτητα.

Αίτια 

Η βλάβη μπορεί να προκληθεί από απότομη σύσπαση, απότομη αλλαγή κατεύθυνσης, ή έλλειψη προθέρμανσης. Μεγαλύτεροι σε ηλικία αθλητές είναι πιο επιρρεπείς.

Kλινική εικόνα

Οι αθλητές συνήθως περιγράφουν έναν οξύ διαπεραστικό πόνο στην εσωτερική επιφάνεια του μηρού, κατά τη διάρκεια της κάκωσης. Σε ήπια βλάβη, μπορούν και να συνεχίσουν την άθληση, αλλά στον τύπο ΙΙ της βλάβης σταματούν, ή αρχίουν να κουτσαίνουν. Στον τύπο ΙΙΙ, η συμπτωματολογία είναι οξεία ( βάρος στη βουβωνική χώρα, δυσκολεύονται να σηκωθούν από τη καρέκλα, ή κουτσαίνουν στη βάδιση).

Θεραπεία

• Πρωτόκολλο RICE (Rest – Ανάπαυση, Ice – Πάγος, Compression – Συμπίεση, Elevation – Ανύψωση)
• Ήπια διάταση των μυών στη βουβωνική χώρα, αν το επιτρέπει ο πόνος
• Εφαρμογή ταινίας (kinesiotapping) για αποφόρτιση της περιοχής.
• Πρόγραμμα ασκήσεων αποκατάστασης με διατάσεις και ασκήσεις ενδυνάμωσης
• Σταδιακή επιστροφή σε ατομική και κατόπιν ομαδική προπόνηση

Αθλητικές Κακώσεις: Θλάση ορθών κοιλιακών – sports hernia

Πόνος στους κοιλιακούς μπορεί να εμφανιστεί μετά από τραυματισμό κατά τη διάρκεια της αθλητικής δραστηριότητας, αλλά μπορεί να είναι και αποτέλεσμα επίμονης άσκησης ή καταπόνησης των κοιλιακών. Η βλάβη αυτή είναι πολλές φορές γνωστή ως groin pain, sports hernia, athletic pubalgia ή osteitis pubis. Μάλλον πρόκειται για ένα φάσμα βλαβών που δύσκολα διαχωρίζονται κλινικά μεταξύ τους.   

Το σύμπλεγμα των κοιλιακών μυών αποτελείται από τον ορθό κοιλιακό, τον έσω λοξό και τον έξω λοξό. Η λειτουργία του ορθού κοιλιακού, είναι να κάμπτει τη σπονδυλική στήλη. Οι έσω – έξω λοξοί συνεργάζονται για να βοηθούν στις στροφικές κινήσεις του κορμού. Οι μύες αυτοί μπορούν να υποστούν κάκωση κατά τη διάρκεια μιας απότομης μυϊκής σύσπασης, ή σε ξαφνική συστροφή με ασυντόνιστο τρόπο.

Πρόκειται για μια δύσκολη διάγνωση. Η πάθηση είναι συχνή σε αθλητές που χρησιμοποιούν πολύ τις μυϊκές ομάδες στην κοιλιά και τον κεντρικό μηρό, όπως ποδοσφαιριστές και παίκτες hockey. 

Συμπτώματα & Διάγνωση

Ο αθλητής συχνά πονάει για καιρό πριν παραπονεθεί για έντονο πόνο στο επιτελείο της ομάδας. Πιο συχνά εμπλέκεται ο ορθός κοιλιακός, και ο πόνος εντοπίζεται στην κατάφυση του ορθού στην ηβική σύμφυση. Η κλινική εξέταση και ο απεικονιστικός έλεγχος (MRI) συχνά οδηγούν σε μη ειδικά ευρήματα. Η διαφορική διάγνωση μπορεί να περιλαμβάνει θλάση προσαγωγών, κατάγματα τύπου stress, ή σύνδρομο πρόσκρουσης ισχίου.

Θεραπεία

Η αρχική θεραπεία περιλαμβάνει ξεκούραση, massage, stretching. Ακολουθεί ενδυνάμωση και σταδιακή επιστροφή στην προπόνηση και το παιχνίδι. Το χειρουργείο με πλέγμα είναι λύση για τις ανθεκτικές περιπτώσεις. 

Αθλητικές Κακώσεις: Θλάση οπίσθιων μηριαίων – hamstrings

Οι οπίσθιοι μηριαίοι είναι οι μυς που βρίσκονται στο πίσω μέρος του μηρού. Οι μυς αυτοί είναι ο δικέφαλος μηριαίος, ο ημιτενοντώδης και ο ημιμεμβρανώδης. Οι hamstrings προκαλούν κάμψη του γόνατος και έκταση του ισχίου. 

Τι προκαλεί τραυματισμούς οπίσθιων μηριαίων;

Ένας τραυματισμός των οπίσθιων μηριαίων συχνά συμβαίνει κατά τη διάρκεια ξαφνικών, ισχυρών κινήσεων, όπως ένα εκρηκτικό sprint, ή άλματα που τεντώνουν υπερβολικά τους τένοντες και προκαλούν απότομη σύσπαση. Ο τραυματισμός μπορεί επίσης να συμβεί σταδιακά κατά τη διάρκεια πιο αργών κινήσεων.

Ο επαναλαμβανόμενος τραυματισμός είναι συνηθισμένος σε αθλητές. Είναι πιο πιθανό να τραυματίσετε τον οπίσθιο μηριαίο σας, εάν τον έχετε τραυματίσει στο παρελθόν. Το να κάνετε τακτικά ασκήσεις διατάσεων και ενδυνάμωσης και το ζέσταμα πριν από την άσκηση, μπορεί να βοηθήσουν στη μείωση του κινδύνου τραυματισμού του οπίσθιου μηριαίου σας.

Πώς μπορώ να ξέρω αν έχω τραυματίσει τους hamstrings;

Ήπιες κακώσεις (βαθμού 1), συνήθως προκαλούν ξαφνικό πόνο και ευαισθησία στο πίσω μέρος του μηρού. Μπορεί να είναι επώδυνο να μετακινήσετε το πόδι σας, αλλά η δύναμη του μυός δεν θα επηρεαστεί. Οι μερικές ρήξεις του οπίσθιου μηριαίου (βαθμού 2), είναι συνήθως πιο επώδυνες. Μπορεί επίσης να υπάρχει πρήξιμο ή μώλωπες στο πίσω μέρος του μηρού, καθώς και απώλεια δύναμης του μυός. Οι σοβαρές ρήξεις των οπίσθιων μηριαίων (βαθμός 3), είναι συνήθως πολύ επώδυνες, ευαίσθητες, με πρήξιμο και εκχύμωση, καθιστώντας δύσκολη τη βάδιση και την ορθοστασία. Μπορεί να υπήρχε μια αίσθηση «κρακ» τη στιγμή του τραυματισμού, και δεν θα μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το προσβεβλημένο πόδι.

Ποια είναι η θεραπεία;

Η αρχική θεραπεία περιλαμβάνει ξεκούραση, massage, stretching. Ακολουθεί ενδυνάμωση και σταδιακή επιστροφή στην προπόνηση και το παιχνίδι. Το χειρουργείο είναι εξαιρετικά σπάνιο. 

Αθλητικές Κακώσεις: Τενοντίτιδα αχιλλείου

Ο Αχίλλειος τένοντας είναι ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος τένοντας στο ανθρώπινο σώμα. Ο Αχίλλειος τένοντας συνδέει τους μύες της γάμπας με το οστό της πτέρνας. Είναι υπεύθυνος για την ώθηση όταν περπατάμε, τρέχουμε ή πηδάμε. Η τενοντίτιδα αχιλλείου είναι μια από τις πιο συχνές αιτίες πόνου στο πόδι και την πτέρνα.

Αίτια

Η πάθηση εμφανίζεται πιο συχνά σε δρομείς και αθλητές που συμμετέχουν σε αθλήματα που απαιτούν άλματα, περιστροφή ή ξαφνικές αλλαγές κατεύθυνσης, όπως μπάσκετ, τένις ή ποδόσφαιρο. Η υπερχρήση είναι η πιο κοινή αιτία τενοντίτιδας αχιλλείου. O τένοντας υποβάλλεται σε επαναλαμβανόμενο stress ή ένταση, και μπορεί να παρουσιάσει οίδημα και φλεγμονή.

Συμπτώματα

Μερικά κοινά συμπτώματα περιλαμβάνουν:

• Πόνος και δυσκαμψία στον αχίλλειο τένοντα και στην πτέρνα, που μπορεί να επιδεινώνεται με δραστηριότητα ή άσκηση
• Οίδημα και ευαισθησία στον Αχίλλειο τένοντα
• Αίσθημα τριξήματος κατά την κίνηση του αστράγαλου
• Εξόγκωμα ή πάχυνση στον αχίλλειο τένοντα κοντά στην πτέρνα

Θεραπεία

Η αρχική θεραπεία είναι συντηρητική και περιλαμβάνει ξεκούραση, παγοθεραπεία, ανύψωση, φυσικοθεραπεία, ειδικούς πάτους, κρουστικό υπέρηχο, κλπ. Η χειρουργική θεραπεία βρίσκει εφαρμογή στις ανθεκτικές περιπτώσεις. 

FAQ – Συχνές Ερωτήσεις