Τραυματισμοί στο Μπάσκετ

Η καλαθοσφαίριση είναι ένα σκληρό άθλημα που ενέχει κίνδυνο τραυματισμού, ακόμα και για τον επαγγελματία καλαθοσφαιριστή. Οι τραυματισμοί είναι συχνοί στο μπάσκετ, και μπορούν εύκολα να στείλουν ένα αθλητή στις κερκίδες ή τα αποδυτήρια είτε παροδικά είτε, ακόμα χειρότερα, για μια ολόκληρη σεζόν. Το παιχνίδι περιλαμβάνει μια σειρά από κινήσεις (τρέξιμο, άλματα, απότομη αλλαγή κατεύθυνσης), που σε συνδυασμό με την συνεχή σωματική επαφή με τον αντίπαλο καθιστούν τον παίκτη ευάλωτο σε ποικιλία κακώσεων. 

Κακώσεις ποδοκνημικής

Οι κακώσεις στην ποδοκνημική άρθρωση (στον αστράγαλο, δηλαδή) αποτελούν ίσως τον πιο συχνό τραυματισμό στο basket, αντιπροσωπεύοντας το 21.9% του συνόλου των κακώσεων.¹ Η συχνότητα των τραυματισμών αυτών ποικίλει από 3.8-5.2 κακώσεις ανά 1000 εκθέσεις.² Οι τραυματισμοί μπορεί να είναι σοβαροί και η αποκατάσταση να είναι δύσκολη, με χρόνια υπολειπόμενα προβλήματα, όπως η αστάθεια ή ο χρόνιος πόνος, που ενδέχεται να αποτρέψουν τον αθλητή από την επιστροφή στην ενεργό δράση.³

Διάστρεμμα αστραγάλου

Τα διαστρέμματα της ποδοκνημικής συμβαίνουν μετά από ένα rebound ή ένα shoot, ή κατά τη διάρκεια του γενικού παιχνιδιού ή μιας αμυντικής προσπάθειας. Τα περισσότερα είναι έξω πλάγια διαστρέμματα (περίπου 80%).⁴ Συνοδεύονται από βλάβη των έξω πλάγιων συνδέσμων, που μπορεί να αφορά τον πρόσθιο αστραγαλοπερονιαίο (ATFL), τον οπίσθιο αστραγαλοπερονιαίο (PTFL), ή τον πτερνοπερονιαίο (CFL). Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, η θεραπεία είναι συντηρητική, με ξεκούραση, παγοθεραπεία, περίδεση και ανύψωση (πρωτόκολλο RICE), προκειμένου να αποφευχθεί το πρήξιμο και να μειωθεί ο πόνος. Ακολουθεί αποφόρτιση για 1-2 εβδομάδες, και σταδιακή κινητοποίηση όσο επιτρέπει ο πόνος και φυσικοθεραπεία.

Τα έσω πλάγια διαστρέμματα είναι πιο σπάνια και αφορούν τον δελτοειδή σύνδεσμο. Αντιμετωπίζονται συντηρητικά, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις με εμμένουσα αστάθεια μπορεί να χρειαστεί χειρουργική ανακατασκευή του δελτοειδούς. Τα λεγόμενα «υψηλά διαστρέμματα» (βλάβες της συνδέσμωσης) είναι κατά κανόνα πιο σοβαρά και συνήθως χρειάζονται χειρουργείο.³

Κάταγμα ποδοκνημικής

Τα κατάγματα της ποδοκνημικής είναι σχετικά σπάνια στο μπάσκετ (0.5%).⁵ Τα κατάγματα του έξω σφυρού περιφερικά της συνδέσμωσης (Weber A) είναι συνήθως σταθερά και η θεραπεία περιλαμβάνει παροδική ακινητοποίηση σε «μπότα», με επιστροφή στο παιχνίδι εντός 8 εβδομάδων. Τα κατάγματα στο επίπεδο της συνδέσμωσης (Weber B) είναι δυνητικά πιο σοβαρά και μπορεί να χρειαστούν χειρουργείο αν είναι ασταθή. Τέλος, τα κατάγματα κεντρικότερα της συνδέσμωσης (Weber C) είναι κατά κανόνα ασταθή και χρήζουν χειρουργικής αντιμετώπισης. 

Τενοντίτιδα Αχιλλείου & ρήξη αχιλλείου

Ο Αχίλλειος τένοντας υφίσταται σημαντικό stress κατά το παιχνίδι του μπάσκετ, με συνεχείς μικρορήξεις που μπορεί να οδηγήσουν σε χρόνια φλεγμονή και πόνο. Η τενοντίτιδα του Αχιλλείου μπορεί να είναι καταφυτικού ή μη καταφυτικού τύπου. Οι ρήξεις του Αχιλλείου είναι σπάνιες, αλλά συνήθως σημαίνουν αποχή από το παιχνίδι για 6-9 μήνες. Ο μηχανισμός ρήξης περιλαμβάνει βεβιασμένη ραχιαία κάμψη με ταυτόχρονη σύσπαση του γαστροκνημίου.⁶ Οι πιο πολλές ρήξεις Αχιλλείου στους αθλητές οδηγούνται στο χειρουργείο.  

Κακώσεις στο γόνατο

Οι τραυματισμοί στο γόνατο είναι πολύ συχνοί στο μπάσκετ. Πρόκειται πάλι για είτε οξείς τραυματισμούς είτε κακώσεις από υπερχρήση. Η πιο συχνή οξεία κάκωση είναι η ρήξη του προσθίου χιαστού συνδέσμου. Εμφανίζεται με μεγαλύτερη συχνότητα στις γυναίκες αθλητές. Ο χρόνος αποχής από το παιχνίδι ποικίλει. Μια μελέτη μεταξύ παικτών NBA βρήκε ότι ένα 22% των παικτών δεν γύρισαν ξανά στην ενεργό δράση μετά από ρήξη προσθίου χιαστού, ενώ ένα 44% δεν κατάφερε να επιστρέψει στα ίδια επίπεδα δραστηριότητας.⁷

Το συχνότερο σύνδρομο υπερχρήσης είναι η τενοντίτιδα του επιγονατιδικού συνδέσμου, ή jumper’s knee. Η σωστή προθέρμανση (warm up), ενδυνάμωση και το χαλάρωμα μετά την άσκηση (cool down) είναι εξαιρετικά σημαντικοί παράγοντες προκειμένου να αποφευχθούν οι τραυματισμοί. 

 

Τραυματισμοί των δακτύλων

Οι κακώσεις των δακτύλων και του αντίχειρα είναι εξαιρετικά συχνοί στο μπάσκετ. Οι κακώσεις αυτές μπορεί να αφορούν είτε την εγγύς (PIP) είτε την άπω (DIP) φαλαγγική άρθρωση, μπορεί να αφορούν τον θύλακο, τους συνδέσμους, ή να συνοδεύονται από ενδαρθρικά κατάγματα. Είναι σύνηθες σενάριο η μπάλα να χτυπάει τα ακροδάκτυλα, προκαλώντας βλάβη είτε στους εκτείνοντες (mallet finger) είτε στους καμπτήρες (Jersey finger), με ή χωρίς οστική συμμετοχή.

Δεν είναι σπάνιο να δούμε έναν μπασκετμπολίστα με πολλαπλά παραμορφωμένα δάκτυλα (πολλαπλά mallet fingers). Εάν η βλάβη είναι σταθερή, μπορεί να αντιμετωπιστεί με νάρθηκα και άμεση επιστροφή στο παιχνίδι. Τα ασταθή mallet fingers χρειάζονται χειρουργείο. Τα κατάγματα των μετακαρπίων είναι επίσης πολύ κοινά. Θλαστικά τραύματα μπορεί να συμβούν μετά από ένα κάρφωμα (dunking lacerations).⁸ 

Κατάγματα τύπου stress

Τα κατάγματα τύπου stress αφορούν πιο συχνά τα μετατάρσια, την πρόσθια κνήμη, τον αστράγαλο και το σκαφοειδές του άκρου ποδός.⁹ Δεν είναι απίθανο η διάγνωση να καθυστερήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Σε περίπτωση υποψίας, ακόμα και σε περίπτωση απουσίας ευρημάτων στις απλές ακτινογραφίες, απαιτείται μαγνητική τομογραφία προκειμένου να επιβεβαιωθεί η διάγνωση. Η θεραπεία περιλαμβάνει αποφόρτιση και πατερίτσες. Τα κατάγματα της βάσης του 5^ου μεταταρσίου (Jones fractures) είναι επίσης συχνά στους αθλητές. Η θεραπεία είναι συνήθως συντηρητική, αλλά το χειρουργείο μπορεί να χρειαστεί αν απαιτείται γρήγορη επιστροφή στο παιχνίδι.  

Διάσειση

Οι αθλητές του μπάσκετ μπορεί να συγκρουστούν με τους συμπαίκτες τους ή να υποστούν μία βίαια πτώση στο παρκέ με κάκωση κεφαλής και διάσειση. Οι αθλητές που υφίστανται διάσειση μπορεί να νιώσουν ναυτία, ζαλάδα, πονοκέφαλο και διαταραχές της όρασης. Έστω και μια φαινομενικά ελαφριά διάσειση πρέπει να αντιμετωπίζεται με προσοχή. Η εξέταση από τον γιατρό της ομάδας είναι πάντα επιβεβλημένη. 

Τραυματισμοί στα μάτια

Οι κακώσεις των οφθαλμών είναι πολύ κοινές και μπορούν να προληφθούν εύκολα με τον κατάλληλο εξοπλισμό. Περιλαμβάνουν κακώσεις των βλεφάρων ή του κερατοειδή. Οι περισσότερες συμβαίνουν κατά τη διάρκεια του rebound.¹⁰ 

Άλλες κακώσεις

Μυϊκές θλάσεις στον μηρό, τραύματα στο πρόσωπο και  οδοντικές κακώσεις συμβαίνουν επίσης πολύ συχνά στους αθλητές του basket. 

Βιβλιογραφία

1. Andreoli CV, Chiaramonti BC, Buriel E, Pochini AC, Ejnisman B, Cohen M: Epidemiology of sports injuries in basketball: integrative systematic review. BMJ Open Sport Exerc Med 2018;4:e000468.

2. Fong DT, Hong Y, Chan LK, Yung PS, Chan KM: A systematic review on ankle injury and ankle sprain in sports. Sports Med 2007;37:73-94.

3. Moore ML, Haglin JM, Hassebrock JD, Anastasi MB, Chhabra A: Management of ankle injuries in professional basketball players: Prevalence and rehabilitation. Orthop Rev (Pavia) 2021;13:9108.

4. Herzog MM, Mack CD, Dreyer NA, Wikstrom EA, Padua DA, Kocher MS, et al.: Ankle Sprains in the National Basketball Association, 2013-2014 Through 2016-2017. Am J Sports Med 2019;47:2651-2658.

5. Drakos MC, Domb B, Starkey C, Callahan L, Allen AA: Injury in the national basketball association: a 17-year overview. Sports Health 2010;2:284-290.

6. Pedowitz D, Kirwan G: Achilles tendon ruptures. Curr Rev Musculoskelet Med 2013;6:285-293.

7. Busfield BT, Kharrazi FD, Starkey C, Lombardo SJ, Seegmiller J: Performance outcomes of anterior cruciate ligament reconstruction in the National Basketball Association. Arthroscopy 2009;25:825-830.

8. Trojian TH, Cracco A, Hall M, Mascaro M, Aerni G, Ragle R: Basketball injuries: caring for a basketball team. Curr Sports Med Rep 2013;12:321-328.

9. Kennedy JG, Johnson SM, Collins AL, DalloVedova P, McManus WF, Hynes DM, et al.: An evaluation of the Weber classification of ankle fractures. Injury 1998;29:577-580.

10. Go JA, Lin SY, Williams KJ, Tran J, Sweeney AR, Foroozan R, et al.: Eye Injuries in the National Basketball Association. Ophthalmology 2020;127:696-697.

FAQ – Συχνές ερωτήσεις